Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie powstało w 1878 roku i jest najstarszym polskim stowarzyszeniem sportowym. W owym czasie istniał w Warszawie Yacht Klub, ale należeli do niego urzędnicy niemieccy pracujący w administracji carskiej. Władze rosyjskie obawiając się spisków i rewolucji zakazały tworzenia jakichkolwiek organizacji narodowych. Dlatego też grupa piętnastu młodych ludzi, którym przewodzili kupiec Antoni Chojnacki i rzemieślnik Władysław Deniszczuk działała nielegalnie. W warsztacie warszawskiego stolarza Mianowicza zbudowano łódź wiosłową, którą nazwano “Nimfa” i rozpoczęto rejsy po Wiśle. Czterej jednakowo ubrani wioślarze w melonikach wzbudzili sensację wśród mieszkańców Warszawy. Pierwsza przystań, niewielka barka z domkiem była zakotwiczona u wylotu ul. Bednarskiej. Do nielegalnego stowarzyszenia tłumnie garnęła się młodzież.

W 1929 r. otwarto nową przystań na ul. Wioślarskiej, najnowocześniejszą wtedy w Europie. Był to budynek o trzech kondygnacjach. Na dole znajdował się basen wioślarski do treningów zimowych oraz hangary na łodzie. Parter zajmowały szatnie z natryskami i umywalniami oraz tarasem od strony Wisły. Na piętrze urządzono dużą salę restauracyjną z tarasem pod arkadami oraz pokoje klubowe i administracyjne. W oddzielnym budynku były warsztaty szkutnicze oraz mieszkania dla personelu. Przystań pływającą wyciągnięto na brzeg i wykorzystywano jako czytelnię i salon gier towarzyskich. Z wieżyczki na jej szczycie korzystali sędziowie podczas regat.

źródło